12 Mart 2010 Cuma

~harf çakmak

Saatlerce oturup çok hüzünlü bir şarı şarkıyı söylemek istiyorum.Sanki gözyaşlarım göz çukurlarımın arasına gizleniyor ve aslında ağlamaya ne kadar hevesli olduğumu benden saklıyorlar.
Ben eskiden böyle değildimle başlar çoğu cümle.Ben eskiden nasıldım bilmiyorum.Bİr şeyler değişiyor tabi ama ne.
İlk kez bomboş bir odayı mumlarla,fotoraflarla dolu renkli duvarlı bir odaya tercih ediyorum.
Unutmak istediğim şeyleri unutmak istiyor muyum,istemiyor muyum bilmiyorum.Bilmek de bir sözcük değil mi.Diğerleri gibi.Bunu bilmek beni teselli ediyor şu an.Sanırım başka şansım yok.
Çok büyük bir değişimin ortasında gibiyim ama aslında herşey burada eskisi gibi.
Ben hiç büyümek istemeyen bir çocuk,hemen büyümek isteyen bir ergendim.Şimdi hangi kategoriye dahilim bilmiyorum.
Bu yazdıklarımı kaç kişi okuyor ve okurken ne düşünüyor bilmiyorum.Çok uzun dakikaların içine hapsolmuş gibiyim.
Bir oturuşta bütün ırmakları izleyebilmek isterdim.Suya olan bu hayranlığım görmezden gelinecek bir şey değil.
bilgisayar ekranı yakılacak bir şey olsa şu an yakardım gerçekten.Hiç kendinizi Kafkaya yakın hissetmediniz mi.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder