6 Temmuz 2010 Salı

~şımarık şeyler

Bir kaç gündür içimdeki kalem tutan canavarlar harekete geçmek istiyor,beni gıdıklıyor ama kafamdakileri toparlayamıyorum.Öyle bir taraflara,bu taraflara, o taraflara dağıldım ki,oyalanabileceğim hiç birşey yok sanki.
Bana ne oldu?
Aslında hiç bir şey.
Büyük bir trajedi ya da komedi filmi senaryosu küçük tatlı perilerle gelip hayatımı baştan aşağı değiştirse.
Bazen nefes alamıyorum diyorum.Ama sonra hemen geçiyor.
Bana ne oldu?
Şımarık küçük kızlar gibi davranıyorum.
Umut bir garip kelime.İnsanın içindek umut ışığı hiç sönmüyor.Sürünse bile.Hale tesadüfleri denk getirmeye çabalamıyor musunuz bazen?Oysa tesadüfler ve çabalamak çok farklı iki şey.Birbirine uymayan iki renk.
Tatile gitmek istemiyorum.Burada da kalmak gelmiyor içimden.Yeni insanlarla tanışmak bile üşendiriyor beni.Tekrar birinden hoşlanmak,kendini anlatmak ne zor iş.
Bir işaret,bir olay,bir şeyler olmalı bir yerlerde.
Kim bulup çıkaracak?

1 yorum:

  1. sessizliğin çare olduğu tek şey duygulardır, neşe ve keder barındırsada hislerin, dile gelemeyecek olsalarda içinde yaşamaları bile güzeldir, kalemini daha bir keyifle kıpırdattığın günler olması dileğiyle o zaman...

    YanıtlaSil